De 4×1.5uur wedstrijd vindt plaats op een koude winderige zondagavond op de Jaap Edenbaan. De opzet van de 4×1.5uur-wedstrijd is minder verstrekkend dan uit de omschrijving zou kunnen volgen. Het betreft ‘enkel’ een estafettekoers van 1.5 uur waarbij je met een team van 4 man steeds één man in de koers hebt en aan de ene kant van de 400m baan mag wisselen.
Op het laatst lukte het om een compleet Skate4Air team op de been te krijgen – een team dat in het thema van de Daltons staat: De geel en zwart gestreepte gevangenis-S4Aschaats-pakken waren jammer genoeg niet op tijd klaar. Maar verder dachten wij wel dat wij er klaar voor waren. Flesjes drinken worden op de picknicktafels bij de krabbelbaan geplaatst. Er wordt een minuut of vijf ingereden, voordat de eerste schaatser van ieder van de 25 teams bij de start staat. In de kleedkamer hadden wij de tactiek nog even doorgenomen. In de eerste fase van de wedstrijd zouden wij ieder 2 rondjes schaatsen en dan wisselen. Daarna zouden wij overgaan op steeds maar één rondje schaatsen. Het Daltons-thema gaf de doorslag in de volgorde waarin wij zouden wisselen. Zo gezegd zo gedaan.
Een dergelijke estafettewedstrijd is een vrij hectisch gebeuren. Als je voorganger de bocht in gaat, schaats je het rechte stuk op, neem je een kleine aanloop, op het moment dat hij eraan komt en je naam roept, ga je diep zitten, zodat je bij zijn duw niet omvergeduwd wordt, je aanvaardt zijn flinke duw, dan is het keihard sprinten naar de bocht, door de bocht heen rammen, het rechte eind met hard wind tegen met zo veel mogelijk snelheid zien door te komen, dan nog een bocht en zoeken naar degene die je gaat afwisselen. Het klinkt relatief eenvoudig, maar als er meerdere teams tegelijkertijd aan het wisselen zijn, moet er wat behendigheid en geluk aan te pas komen om met de juiste slalomkoers naar degene te komen met wie je moet wisselen. Het is ook niet eenvoudig om de timing goed te krijgen, zodat je noch te weinig noch te veel snelheid hebt bij de wissel, en zodat de wissel ook niet te laat plaatsvindt – dan krijg je strafpunten. En om vervolgens als je geduwd wordt niet onderuit te gaan. De ene wissel gaat wat beter dan de andere. Een strak geoliede wisselmachine kan het niet genoemd worden.
Eén Dalton gaat al bij de eerste bocht onderuit. Een andere Dalton gaat later bij een wissel onderuit. Zo verlies je natuurlijk waardevolle schaatsmeters ten opzichte van je directe concurrenten. Gelukkig hoor je af en toe dat het ook bij hen niet gesmeerd loopt, wanneer er iemand vloekend voorbijschaatst als zijn teamgenoot niet zit op te letten en niet tijdig de baan opkomt om te wisselen, zodat hij nog een extra ronde moeten schaatsen.
Na enige tijd bespeur je bij enkele Daltons dat na één ronde schaatsen de meeste schaatsdynamiek er al vanaf is. Die besluiten over te gaan op één ronde schaatsen. De overige Daltons sluiten zich al snel hierbij aan – hun rusttijd wordt anders alleen maar korter terwijl hun schaatstijd hetzelfde blijft. Het ijs in de eerste bocht na de wissel wordt al snel slechter en daar is het dus flink opletten – zeker naarmate de benen moeier worden. De wind op het rechte eind wordt steeds zwaarder om doorheen te komen. De scherpe bocht naar rechts het krabbelbaantje op na de wissel wordt steeds lastiger om te nemen, de benen beginnen steeds meer te verzuren en de longen snaken steeds dieper naar adem. Ook dat moet je blijkbaar trainen. Na de wissel is het heel rustig weer glijden naar het uiteinde van de bocht, waar je weer je wisselbeurt afwacht en je hartslag probeert te laten zakken. Persoonlijk begin ik met name pijn te krijgen aan de spieren aan de zijkant van mijn handen na al het vele enthousiaste afzetten.
Over de speakers en op het bord wordt er na enige tijd aangegeven waar wij staan ten opzichte van de andere teams. Wij zitten op de 5de plek. Die behouden wij ook uiteindelijk tot het einde. De eerste twee teams zijn samengesteld uit C1- en landelijke rijders. Die suizen dan ook af en toe snoeihard langs ons heen. Maar wij suizen ook weer af en toe over andere mensen heen. Zo heeft een ieder zijn plek in de schaats-picking order.
Na één uur of wat begint de wedstrijd bij de meesten er echt goed in te hakken. Het leven bestaat enkel nog uit sprinten en bijkomen. Er wordt steeds minder adem verspilt aan iets anders. Hoeveel puurder kan het (schaats)leven nog zijn?
Er wordt omgeroepen dat er vanaf de bel in de laatste minuut niet meer mag worden gewisseld. Robbert vervloekt zijn lot dat juist hij bij de bel in de baan is en nog een extra rondje moet aanzetten en eindigt – zoals dat hoort – helemaal kapot. Na afloop denkt een ieder dat hij kapot is. Maar na enkele minuten in de kleedkamer beginnen de verhalen alweer te komen. En in de Skeeve Skaes worden de verhalen steeds vloeiender. Daar worden ook de prijzen uitgedeeld – in ons geval een plastic tas vol met wijn en bierflesjes en één sportdrankje. De 4de plek krijgt precies dezelfde inhoud in hun plastic tas. Dat was dus in ieder geval geen reden om harder te rijden.
Over enkele weken vindt de 4×4 plaats in Alkmaar. Voor wie de 4×1.5 niet al voldoende martelgang was. Daar zal het kaf pas echt van het koren worden gescheiden. De Daltons zullen zich nog beter moeten voorbereiden. De opperschaats-sheriff heeft namelijk bepaald dat als er niet hard genoeg wordt geschaatst, zij voor straf de juli en augustus maanden geketend in het Vondelpark grote brokken ijs in mooie evenredige blokjes moeten hakken voor de aldaar steeds BBQ-ende en rosé-drinkende yups.
