Ruim vier jaar geleden schreef ik dit stukje. Voor mezelf. Als herinnering. Nu, op de terugweg van Inzell naar Amsterdam moest ik eraan denken. De tekst stond nog in mijn telefoon. En is nog steeds van toepassing. De namen zijn anders, maar de ervaringen hetzelfde. Inzell blijft magisch.
Om 06.30u gaat Thijs’ wekker. Ik lig al een week op een kamer met Thijs en Pieter in Inzell. Vandaag gaan we weer naar huis. Terug naar ons gezin, onze school, onze ouders, onze baan. Terug naar ons normale leven. Het giet pijpenstelen en bij het opstaan is het nog donker. Ik begin de dag met een somber gevoel. Ik heb het gevoel van afscheid nemen. Afscheid van iets magisch. Inzell is de plek waar topsport en amateursport innig met elkaar verstrengeld zijn. In Inzell bedrijft de topsport – soms letterlijk – de liefde met de amateursport en vice versa. In Inzell waant de amateursporter zich een week lang topsporter.
Trainen met de imposante dijen van Kai Verbij op twee meter afstand. Op de foto met de prachtige en flamboyante Francesca Lollobridgida. Een wedstrijd rijden met wereldtoppers waaronder de Noor Havard Holmefjord Lorentzen. Mijn helden Gerard van Velde, Jeremy Wotherspoon en Enrico Fabris als trainer aan de gang zien. Ze waren er allemaal. Aanraakbaar dichtbij. Inspirerend en ontzagwekkend tegelijk. Heel hard schaatsen met mijn ploegje Amsterdams gespuis tussen mijn helden van nu en van vroeger. Beter wordt het niet.
Nu, terug in de auto, het besef dat deze heerlijke omhelzing met de topsport voorbij is. Dat echte topsport weinigen gegeven is. Dat het binnenkort weer gewoon de Jaap Edenbaan is. Dat ik een jaar moet wachten voordat ik Lollobridgida weer kan aanraken. Dat ik ouder word. De charme en aantrekkingskracht van topsport zijn enorm. Ik heb mezelf er een week in mogen onderdompelen, maar nu verheug ik mij er met heel mijn hart op om vanavond mijn eigen helden weer vast te houden. Geef mij maar het gewone leven met mijn gezin, mijn vrienden en mijn prachtige werk bij Ksyos. En natuurlijk met zoveel mogelijk lekker hard schaatsen op de Jaap Edenbaan met Ruben, Sam, Levy, Thijs, Romy, Jochem, Sjoerd, Daan, Boy en Maico. De volgende keer neem ik mijn eigen helden wel mee op trainingskamp. Dan heb ik alle helden bij elkaar!
Deze keer was er geen wedstrijd, dus die rijd ik morgen in Leeuwarden. De foto was wel met een Italiaan, maar een andere dit keer. De lieve, goedlachse en ongelooflijk bescheiden Davide Ghiotto haalde ons met zijn makkers drie keer in tijdens onze 16 duurrondjes. De blauwe trein manoeuvreerde kundig om ons heen. Na afloop een compliment, een foto en veel plezier.
Deze keer waren mijn teamgenootjes Jitte, Emma, Sophie, Stijn, Robin, Morris, Lataesha en Wiebe van de partij. En dat alles onder leiding van onze toptrainer Peter Bos. En als klap op de vuurpijl was ook Jarno Meijer aanwezig waarmee ik in mijn jeugd al schaatste, nu samenwerk, samen schaats en samen lach. En ook mijn teammies van vier jaar geleden Levy, Sam, Daan en Thijs waren er. Ook op hen heeft Inzell altijd indruk gemaakt waardoor ze steeds maar blijven terugkeren.
Ik denk dat ik mijn familie toch maar ga overhalen om kerst 2024 in Inzell te vieren! Maar eerst: op naar een mooi seizoen!
