Als ik op andere momenten, buiten de training om, in het Bos loop, dan ken ik al die plekken: hier, over dit ruiterpad, doen we schaatspassen; hier, bij dit bankje, doen we kikkersprongen; en daar, op dat grasveld, staan we in een kring en doen we oefeningen tot de wormen uit het gras naar boven komen. Punt is alleen – dat doe je niet in je eentje. Daarvoor heb je een trainer nodig en een groep.
Dus ook dit jaar verzamelde de harde kern zich op maandagavond weer in de kleedkamer bij de Bosbaan. Ervaringen werden uitgewisseld, en natuurlijk werd er over blessures gepraat: de blessure van Henk Veen, de blessure van Harco Haagsma, en de gevaren van het fietsen in het algemeen. Udo hield een inleidend praatje, de groepen werden verdeeld, en daarna ging het in draf naar het bruggetje. Zelf twijfel ik ieder jaar of ik met m’n leeftijd nog wel kan meekomen, maar Henk Schipper was er ook, en als hij het kan, dan moet ik het ook kunnen.
En ja hoor, het was weer als vanouds: de schaatspassen, de kikkersprongen, de oefeningen op het grasveld, tot het klaverblad op de heuvel aan toe. Nat deze keer, maar zeer vertrouwd. Dus Udo, bedankt – we zijn weer begonnen.