Dat ik na mijn nieuwjaarswens zo snel met de neus op de feiten gedrukt zou worden had ik niet verwacht. Ik schrik als ik gisterenavond de mail van Eva Teijsse binnenkrijg. Gemma Ikelaar overleden, dat is toch ………… Binnen de vereniging ook nog zo ‘dichtbij’ voor mij.
Elke dinsdag 1 schaatsen we onze rondjes o.l.v. Herman of Sjanie. Soms in een treintje, soms rustig in haar eentje draait Gemma haar rondjes mee. Na de dinsdag 1 zitten we altijd gezellig even met een vast groepje na te borrelen en onze ’training’ door te nemen. De laatste twee keren trouwens ook nog met een bitterballetje erbij om de ergste honger te stillen. We zien elkaar pas weer in het nieuwe jaar; twee trainingen vallen uit.
Toevallig zat ik die laatste keer naast Gemma en hadden we het op een gegeven moment over FPU en leeftijd, Han Leijen schuift namelijk ook altijd vast aan en gaat de 65 passeren. Ik zeg nog met een geintje: “Daar zijn wij nog niet aan toe.” “Hoe oud denk je dan dat ik ben?” vraagt Gemma aan mij. “Nou mijn leeftijd zo’n beetje, jaartje ouder misschien?” “Nee joh, ik ben al 67 jaar.” Zonder te slijmen kan ik gerust zeggen: “Nou dat had ik je zeker niet gegeven.” Het nieuwe rondje slaat Gemma af, ze gaat naar huis. “Ik hou hem te goed in het nieuwe jaar”, zegt ze nog tegen mij.
We trainen vanavond zonder Gemma en natuurlijk gaan we trainen. Maar het zal vanavond toch wel een beetje anders zijn.
Ik wens de familie van Gemma heel veel sterkte toe.
Albert Gerritsen, voorzitter HCA
