’s Ochtends dacht ik nog: ‘Ha, lekker koel weertje voor vanavond’. ’s Middags vroeg ik me af of het überhaupt verantwoord was om te gaan lopen. Maar het onweer en de regen trokken voorbij, en zo startten we met zelfs een zonnetje in de verte boven de Bosbaan.
De opkomst was niet bijster groot, en vooral veel ouderen waren geblesseerd. Overal hoorde je verhalen over gescheurde spieren, hamstringblessures en verschoven ruggenwervels. Het kwam er enigszins op neer dat de generatie van de ouders òfwel verstek liet gaan, òfwel het rustig aan deed. Maar de jeugd was er wèl, blessurevrij. En oudgedienden als Han van Tol, die de achteruitgang van zijn prestaties bewust wilde meemaken, zoals hij zei.
Na het startschot van Udo zag ik het hele peloton voor me uit lopen en in de verte verdwijnen. Ik heb dan ook niemand ingehaald, maar op mijn leeftijd is dat niet erg, je moet gewoon genieten. Het natte asfalt van het fietspad, schitterend in de lage zon. De zon die halverwege schuilging achter grillige wolken. Een meefietsende roei-instructrice die door haar megafoon aan de roeiers de aanwijzing gaf ‘bit-ter-koek-jes’, om meteen daarna te constateren dat dat niet werkte. Zo viel er genoeg te zien en te beleven.
Op de terugweg betrok de lucht en begon het opnieuw te regenen. De winnaar van de tien kilometer finishte in ruim 38 minuten, een fantastische prestatie. Ook nummer twee kwam nog aan binnen de veertig minuten. We namen een bekertje water, een mars of een nuts, en schuilden onder het afdak van de kleedkamers. Han kwam binnen rond de vijftig minuten. Zijn verval, d.w.z. het verschil met vorig jaar, bleef beperkt tot een halve minuut, waar hij best tevreden mee was.
Zo waren we allemaal blij dat we er bij waren geweest. Nat of droog, de Bosloop in september is altijd weer een belevenis, een graadmeter voor onze conditie. Met dank aan Udo, Henk, Pia en alle anderen.
