Er blijkt een sterke tweedeling te bestaan tussen de tegenstanders en de liefhebbers van zomerijs. Sommigen moeten er niets van hebben: ijs hoort bij de winter, vinden zij, en in de zomer willen ze er niet aan denken. Anderen verheugen zich er ieder jaar weer op. Ze gaan er graag voor naar Heerenveen, zelfs als het buiten dertig graden is. Ik behoor tot die laatste categorie, en ik kan dus alleen maar voor mezelf spreken. Waarschijnlijk heeft iedereen zo zijn eigen redenen – bij mij zijn het er drie – misschien herkennen ook anderen daar iets in.
Ten eerste gaat het mij om het schaatsgevoel, de schaatsbeweging. Dat gevoel is voor mij met niets te vergelijken, ook niet met skeeleren. Als ik lang niet schaats, dan mis ik dat gevoel gewoon, en dan is zomerijs een goeie gelegenheid om het weer even te ervaren. Het heeft voor mij niks te maken met hard of langzaam rijden, het gaat puur om de euforie van de beweging.
Ten tweede hangt er altijd een apart sfeertje rond dat zomerijs. Buiten is er niets dat aan ijs doet denken. Dan koop je een kaartje (11.75 Euro, waar doen ze ’t van?), je gaat een paar deuren door, en opeens ben je in een andere wereld. Er zijn altijd wel een paar snelle groepjes, waarachter je soms heel even kan proberen aan te haken, en van wier techniek je kan genieten. En dan zijn er altijd bekenden, die je ieder jaar weer tegenkomt. Zo heb ik jaren lang een Zeeuwse boer ontmoet van ver in de zeventig, die apart voor dat zomerijs naar Friesland kwam. En steevast is er ieder jaar ‘le Français’, een Parijzenaar (met Russische voorouders), die bij Friese kennissen logeert, en met wie ik al menig gesprek heb gevoerd. Zijn we rare gekken, of gewoon liefhebbers? Hoe dan ook schept dat zomerijs een band: je herkent elkaar en raakt heel gauw met elkaar in gesprek.
Dat brengt me op het derde voordeel van zomerijs: het is er, zeker door de week, altijd heel rustig. Ik was er vorige week met Peter Tijsen op een dinsdag, en rond drie uur ’s middags waren we vrijwel de enigen op de baan. Voor mij, met toch altijd een lichte angst om te vallen, is dat een weelde. Buitenbochten, binnenbochten, Steigerungen – ik kan van alles uitproberen – de hele baan voor mij alleen. Zoiets bestaat alleen in de zomer.
De baan is nog open t/m zondag 14 juli.
Openingstijden: 12.00 tot 15.30 en 19.30 tot 21.45.
Zie voor nadere info de website.
Op de foto Peter Tijssen op zomerijs
