Als de dagen korter worden, als het ’s avonds al wat vroeger donker wordt, dan weet je het: de zomertraining loopt op z’n eind, de Bosloop komt eraan. Je ontmoet oude bekenden – hoe was de zomer? hoe staat het met eventuele blessures? – en je bent benieuwd of je nog in de buurt komt van je tijd van vorig jaar. In mijn geval, op mijn leeftijd, wordt die tijd steeds minder belangrijk. Ik wil vooral genieten en een beetje om me heen kijken. Genieten van de tradities: we schrijven ons in op kleine gekleurde kaartjes, Henk Veen roept om stilte en geeft uitleg over het parcours, en Udo lost het bevrijdende startschot. In dit geval ook genieten van het weer: vorig jaar was er een loeiharde wind, wat ook wel z’n charme had, dit jaar was het lekker koel en vrijwel windstil. En dan natuurlijk genieten van, in mijn geval, een half uurtje rustig rennen. Op de heenweg ietsje wind tegen, terug wind mee. Ik zie hoe Herman van der Meulen de jongeren aanmoedigt. Hij loopt met ze mee, praat ze weer op gang als ze eventjes stoppen, zorgt dat ze de eindstreep halen. (Ze kunnen hun krachten nog niet verdelen, hoor ik later. Dat is natuurlijk ook iets wat je moet leren.) En ik zie hoe de snelsten aan de overkant alweer op de terugweg zijn als ik nog niet halverwege ben.
Toch ging het wat mij betreft helemaal niet slecht. Ik kon goed doorlopen, kwam halverwege in een lekker ritme, en bij de witte ophaalbrug weet je dat je het gaat halen. Tijd: slechts een paar seconden verschil met vorig jaar. Dan volgt de voldoening, een welverdiend bekertje water, en het zien binnenkomen van de eersten op de 10 km. Snelle tijden, ook een aantal jongeren heeft heel goed gelopen; zie hiervoor het verslag van Tom Jonkmans, en de uitslagen.
Als ik rond acht uur terugrijd naar huis is het al bijna donker. Dan weet ik het zeker: de zomer is voorbij, binnenkort rijden we weer op het ijs.
