Koud, chaotisch en gezellig, dat schreef ik vorige keer over de familie-avond, en dat gold ook deze keer. Maar vooral was iedereen blij dat het niet regende, en dat het niet te veel waaide. Sommige onderdelen waren hetzelfde als vorig jaar, zoals de honderd meter sprint waarmee we begonnen. Opvallend waren de vele jeugdige deelnemers, waarvan de meesten het heel goed deden: snelle start, hoog bewegingsritme, snelle tijden. De allerkleinsten reden tussen twee volwassenen in, en werden zo min of meer naar de eindstreep gedragen.
Daarna kwam er een massastart van twee groepen tegelijk, de betere rijders vóór, de anderen zo’n honderd meter daarachter. Op papier was het niet altijd helemaal duidelijk, maar via de megafoon legde Wim Heikoop het nog eens allemaal uit. Het was letterlijk een massale start: met z’n allen de bocht door, pylonnen vlogen over de baan, sommigen vielen, maar het ging allemaal goed, en de voorste groep werd voor zover ik kon zien niet door de tweede groep ingehaald.
Het derde onderdeel was achteruit rijden. Dat kon ik vroeger met vaste schaatsen best aardig, maar nu met klappers vind ik het lastig. Dus het kwam goed uit dat we dit mochten overlaten aan de twee besten van elke groep. De tijden liepen enorm uiteen: sommigen hadden de slag en de snelheid meteen te pakken, anderen keken voortdurend achterom en zwalkten van de ene kant van de baan naar de andere.
Toen, na de dweil en een beker chocolademelk, kwam wat ik het leukste onderdeel vond: rijden ‘aan de stok’. Vorig jaar hadden we met onze groep de stok alle vier onder onze rechterarm. Nu deden we het anders: twee aan de rechterkant, twee aan de linkerkant, waarbij de achterste probeert te duwen. Sommigen deden het helemaal anders, die hielden de stok niet in de lengterichting, maar dwars voor zich uit. Ik heb zelfs teams aan de stok pootje over zien doen. Maar het meest hilarisch was wel om te zien hoe een paar kleintjes zich zittend op het ijs lieten voortslepen. Die hielden zich gewoon stevig vast en gleden op hun billen mee.
Ten slotte was er een estafette, waarbij de teamleden elk een rondje moesten rijden. Tegen die tijd was de kou toch wel behoorlijk in m’n lijf getrokken (vooral van dat wachten word je koud), dus ik ben na afloop niet meer in de Skeeve Skaes geweest. Maar op zo’n avond was deelnemen waarschijnlijk ook belangrijker dan wie er heeft gewonnen.
Met dank aan de organisatie – het was een fijne avond.
