Een dezer dagen viel er een bedankje in de bus voor onze aanwezigheid bij de crematie van Gemma Ikelaar. Vanaf een foto kijkt ze ons lachend aan, en opeens is ze weer heel dichtbij. Tot eind vorig jaar nog in onze trainingsgroep, op 4 januari overleden, de crematie was op 11 januari. Met een paar HCA’ers waren we er bij in Driehuis-Westerveld. Door de winterse kou liepen we in een lange rij omhoog naar de aula. Er daar, uit de verhalen van familieleden, leerden we veel over Gemma wat we nog niet wisten.
Dat ze een lieve tante was, bij wie haar nichtjes graag logeerden omdat ze van haar dingen mochten die thuis verboden waren. Dat ze wel van een borrel hield, en dat je met haar goed kon kletsen en lachen. Dat ze graag verre reizen maakte, dat ze bijvoorbeeld op het punt stond om naar Nieuw-Zeeland te gaan, enthousiast gemaakt door de verhalen van Han van Tol en Annelies Schootemeijer. Ramses Shaffy zong ‘Laat mij m’n eigen gang maar gaan’, en ook hoorden we het lied ‘Oktoberkind’ van Liselore Gerritsen. Ik heb dat later op internet opgezocht en opnieuw beluisterd – het is een vrolijk-ontroerend lied over iemand die in oktober is geboren. Alles lijkt nog zo kort geleden, maar intussen is het alweer bijna lente. Soms is het vreemd en onrechtvaardig dat het leven ‘gewoon’ doorgaat.
