Woensdagavond 12 december hebben de HCA-helden van het S4A marathonteam weer gestreden op de Jaap Edenbaan. Er zijn maar liefst twee verhalen geschreven!
Door Robbert van Holstein (rijder in het C2 team): C2 Wedstrijd 4
Temperatuur rond het vriespunt, weinig wind en waanzinnig mooi ijs. Ideale omstandigheden voor een mooie marathon. We stonden niet voltallig aan de start door een blessure van Rutger en afwezigheid van Philip, maar de gretigheid bij de overige rijders was er niet minder om. Misschien had dat ook te maken met de aanwezigheid van coach Balemans…
Direct vanaf de start werd er hard gereden, meerdere keren probeerden groepjes, of losse schaatsers weg te komen, maar steeds werden ze teruggepakt door het jagende peloton. Ook onze kopman Kees deed er alles aan om de wedstrijd hard te maken en een kopgroep te forceren, maar de samenwerking ontbrak. Ondanks meerdere pogingen slaagde hij daar niet in.
Rogier en Houke hielden zich ondertussen goed staande in het peloton, terwijl Robbert en Robert (die nog worstelt met de naweeën van een vervelende blessure) in het achterveld probeerden de aansluiting te behouden.
Alle luide aanmoedigingen ten spijt, werd de echte finale uiteindelijk verreden zonder het zwart geel van Skate4Air. Kees finishte nog op een prima zesde plek en Houke viel net buiten de punten. Omdat er lekker was gereden en het een mooie wedstrijd was, stapten de rijders toch met een voldaan gevoel van de baan, maar zoals op de foto te zien is, was coach Balemans ‘not amused’.
Dus komende weken nog een tandje erbij in de training, om over twee weken écht te kunnen knallen.
Door de S4A huisjournalist (MB):
Een nieuwe coach, die zou voor succes gaan zorgen, die begreep dat een marathonwedstrijd niet louter hard schaatsen is, jaja. Want ondanks de hoge verwachtingen werd er door de Skate4AIR rijders van HCA nog niet gewonnen dit jaar. Dus werd er een coach binnengehaald, van buitenaf overigens, geen lid van HCA. Da’s vragen om problemen zou je zeggen.
Op 12 december zou er gevlamd worden. Bij de dames c2 en heren c2 en c3 stonden in totaal 9 zwart-gele duivels aan de start. De nervositeit bij de concurrenten was voelbaar. Karine maakte een goed debuut, zonder meer. Na wat wankele openingsrondjes koos ze mooi positie en reed uiteindelijk in de punten. Danielle, dit soort wedstrijden en met name de coach met een glimlach beschouwend, reed rustig naar een 5e plek. Winnen wil en hoeft ze niet, ze heeft al zoveel gewonnen vroeger. “Van Karine,” die overigens haar modellenbestaan combineert met het wedstrijdschaatsen,” gaan we nog meer horen”, aldus de tevreden coach.
De C2-wedstrijd liep anders. Wat een wedstrijd! Door de lichte vorst lag er een supersnelle baan, die wegkomen eigenlijk onmogelijk maakte. De rijders wisten dat, de coach had het nog zo gezegd. Maar ja, hoe leg je dat uit aan Kees. Kees is immers Kees. Opgegroeid in de bossen van Canada en schaatsend onder de zinspreuk ”het ijs is hard, maar ik ben nog harder” En dat hebben ze geweten die twaalfde december. Voortdurend beukend aan de kop van het peloton maakte hij de wedstrijd. Iedereen die weg wilde komen werd persoonlijk door hem ingerekend. Slim is anders, maar mooi was het wel. De anderen konden afwachten. Nou ja, afwachten, ondertussen werd iedereen door het hoge tempo op een hoop gereden. Robert en Robert, tot 10 rondjes voor het einde goed gepositioneerd in het peloton rijdend kregen bezoek van een man met een knuppel. Was het maar een hamer geweest. Houke en Rogier slopen mee, maar ook zij gingen ten onder aan de mokerslagen van Kees. En wat bleef over? Kees 6e maar wel man van de wedstrijd, Houke in de punten en de anderen opgelucht dat het voorbij was. Kees kon er wel om lachen, de coach allerminst. “In zo’n wedstrijd merk je dat je Rutger en Philip mist natuurlijk”, zo sprak de man obligaat. “
Dan moesten Werner en Bram het maar doen. “Zo’n C3-wedstrijd is moeilijk te lezen” aldus de coach vooraf. “Het zijn jongen honden hè, die vanaf het startschot erin vliegen.” En dat gebeurde. Werner, wellicht wat te gespannen, leek goed mee te gaan maar sprak na afloop toch van pap in de benen. “Wees eerlijk, als Werner hier niet onderuit wordt geschopt, staat die wel mooi op het podium,” aldus de man van buitenaf die eerder op zoek lijkt naar goedkope excuses dan de waarheid. Want dat moet gezegd: deze coach lijkt het misschien aardig te verwoorden, verder dan de gebruikele clichés komt hij niet. En of Skate4AIR laat staan HCA daar blij mee moeten zijn, is maar de vraag. Net zozeer alshet de vraag is of de beste man de kerst haalt als coach.Het was overigens wel erg gezellig!
