BAM! 1.47.61. Nuis flikte het vandaag. Op een buitenbaan in Japan. Dat geeft moed voor vanavond. De tweede HCA avond van dit seizoen. Op onze vertrouwde Jaap Edenbaan. De weersverwachting is goed. Windkracht 2 en een graad of 3. Ik slijp mijn schaatsen en die van Ben. Het is zijn tweede wedstrijd ooit en mijn tweede wedstrijd van dit jaar. Het is zó gaaf om samen met je zoon te genieten van het schaatsen. Veel HCA leden weten dat, want schaatsen zelf ook met hun kinderen.
“Ping Ping” om 15.10 krijg ik een appje van Josje: “Zou je vanavond even mijn jeugdgroep willen overnemen?”. Ik app een duimpje terug en sta om 18.15u op het ijs met een stuk of 15 actieve koters waaronder mijn bloedeigen Ben. Het lesgeven gaat goed, hier schaatst de toekomst. Ik vraag me stilletjes af wanneer de eerste van deze jonkies mij voorbij zal gaan en vrees dat dat waarschijnlijk minder lang gaat duren dan ik leuk vind. Een stuk of 10 van de kids heeft vanavond een wedstrijd. Net zoals ik. Dus we doen een lichte training met wat poetswerk en een paar snelle meters, een glijstart en één staand startje. Voor mij was het geen ideale voorbereiding voor de wedstrijd, maar ach, ik wordt toch geen wereldkampioen meer. De machines komen op het ijs en de wedstrijd kan bijna beginnen.
Zoals altijd, sta ik vroeg op het ijs om in te rijden. Daniëlle roept me nog toe: “De lampen zijn nog rood hoor Van Nispen!”. Ben is ook op het ijs en opa en oma staan naast het ijs om aan te moedigen. Ik heb net zijn schaatsen aangesjord want dat kan hij nog steeds niet zelf. Ben zit in rit 6 en rijdt weer een PR op zijn eerste 100 meter. Dan mag ik. Ik moet op de 500m aantreden tegen talent Tom Jonkmans. Ik zag op de startlijst dat hij dit seizoen al een mooie 39er heeft neergezet. Dus ik ben zenuwachtig. Ik wil niet verliezen. Maar ik verlies toch. Tom is sterk in de ronde. Ik ben slordig in mijn rit. Hij rijdt 40.7 en ik 41.5. Au!
Dan moet Ben zijn tweede 100m rijden, weer een PR. 14.6. Hij is een echt sprintertje. Samen met Elin, de dochter van mijn schaatsvriend Thomas, is Ben de jongste deelnemer van het veld. Na de dweil moet Ben weer rijden. Ik haast me om op tijd op het ijs te staan, maar als ik erop stap, zie ik dat hij net klaar is. “Heb ik hem nou gemist?” vraag ik aan Daniëlle. “Ja, maar hij ging heel goed! Ik heb hem meteen aangemeld bij Ans voor een plaats in de selectie en hij kan z’n pakje alvast komen ophalen”. Daniëlle geeft me een knipoog. Ik zie aan Ben dat hij trots is. Zijn eerste 39er en een dikke PR! Maar dan wel op de 300m hè. Josje roept mij toe dat hij vanaf nu ook de 500m mag rijden. Het zal mij benieuwen wanneer hij daarop zijn eerste 39er noteert.
Op mijn 1.500m rijd ik weer tegen talent Tom. Ik neem me voor mijn eigen race te rijden, maar wel van hem te winnen. Daarom start ik voor mijn doen fel en open ik voor Tom in 27.6. In mijn eerste ronde (31.0) geef ik gas en ben ik voor Tom bij de 700m doorkomst. Dan bedenk ik me dat ik misschien te hard ga en ben ik bang dat ik ga instorten, dus doe even mijn beide handen op mijn rug. Stom! Tom flitst me voorbij in de bocht naar de 1.100m. Mijn tussenronde is slecht (32.7) waar Tom een dijk van een tussenronde noteert (31.5). Ik krabbel de laatste ronde achter de feiten en achter Tom aan. Ik verlies. Alweer. 2.05.27. Tom klokt 2.03.74. Die tussenronde, stom stom stom. Volgende keer toch doortrekken, van begin tot eind. Leon, mijn trainer, is het met me eens. Dat moet dan gebeuren op 15 december tijdens de interclub. Maar dan graag zonder twee valse starts als het even kan.
