“Good-old Bas van Nispen” las ik in een mail van onze voorzitter. Dat was wel even slikken. ‘Good’ klinkt prima. Maar ‘old’…?! Tja, ik ben 42 jaar, maar ik voel me 24. Het enige verschil tussen nu en toen zie ik in de spiegel en in mijn portemonnee. En een beetje in mijn schaatstijden. Alhoewel? Eigenlijk vooral op de 100 en de 300 meter ben ik fors trager dan vroeger. En een beetje op de 500 meter. Maar mijn andere afstanden zijn sneller dan ooit. Aan de andere kant merk ik wel dat ik sneller blessures heb. En dat het herstel wat langer duurt dan vroeger. Zou de voorzitter daarop doelen? Of is het mijn grijze haar?
Enfin, afgelopen zaterdag was de tweede HCA-avond van het seizoen en hopelijk niet de laatste. Corona gooit momenteel weer roet in het eten. Vorig jaar konden we allemaal – ongevaccineerd – schaatsen en nu kunnen we – gevaccineerd – ineens niet meer schaatsen. Moeilijk uit te leggen, maargoed, wat moet dat moet. De ziekenhuizen liggen weer vol en reguliere zorg wordt weer afgeschaald. In verhouding tot die realiteit is een paar weken niet of minder schaatsen klein leed. Al is het tóch jammer. We zaten er weer lekker in dit seizoen.
Terug naar de HCA-avond van zaterdag. De dag begon weinig bemoedigend. Het regende hard en de wind deed vrolijk mee. Om kwart over zes begon de training voor Ben en Siem. Het motregende de hele training en het ijs was bagger. Toen de training voorbij was, stopte het met regenen en ging de wind liggen. Heerlijke omstandigheden voor een wedstrijdje op Amsterdams buitenijs. Voor kinderen en ouders was het warm omkleden in het glazen hok, maar de rest moest buiten in de tent zitten. Bij een graad of drie niet bepaald een feestje, maar héé, we schaatsen nog!
I
edereen rijdt een 500 meter. Ook de kleintjes. Dus dat duurt even. Ik mag op de 500 meter in rit 15 tegen Boris. Boris is ‘de broer van’. Zijn broertje Victor Ramler kennen we allemaal van TV. Die is een van de succesverhalen van onze ijsbaan. Een echte profschaatser uit Amsterdam. Ik loop de eerste 100 meter mee met Boris want ik heb mijn good-old liezen weer eens overbelast en wil dus niet voluit starten. Het rondje gaat prima, maar Boris is verdwenen. Hij is zonder dat ik het heb gemerkt hard gevallen. Mijn tijd is 42 nog wat. Daar ben ik prima tevreden mee omdat mijn lies het heeft gehouden. Met Boris gaat het gelukkig ook goed. Op de 1.500 meter toer ik naar 2.07 na een slome opening en drie vlakke rondjes. Geen toptijd, maar precies wat ik van plan was. We sluiten de avond af met een mini-marathon. Echt een belevenis. Super leuk om te doen. Dit smaakt naar meer. Het eerste rondje schudde Rogier Koopman even aan de boom waarna ik 5 rondjes op kop reed. Lekker rustig om de boel bij elkaar te houden. Toen we het zevende rondje in gingen, deed pupil Moos van Hall een dappere poging door 300 meter op kop te gaan sleuren. Daarna barstte de eindstrijd los die nipt door Lieuwe ter Hoeve werd beslecht ten koste van Sjors Zautsen. Ik mocht dit van een afstandje aanschouwen en kwam als derde over de finish.
Maico Voets, mijn trainer in 2019, zei dat zijn vader altijd als doel had om op de 500 meter minimaal zo snel te rijden als zijn leeftijd. Nou, dat is mij op de HCA-avond in ieder geval weer gelukt. Ik was dit seizoen zelfs al aanzienlijk sneller. Op een binnenbaan en met gezonde liezen, dat wel. Elk jaar 1 seconde langzamer worden, stemt me wel een beetje verdrietig. Ouder worden is tot nu toe redelijk ongemerkt gebeurd en dat wil ik graag zo houden. Elk jaar vanzelf slechter worden, klinkt niet erg aantrekkelijk. Gelukkig worden Ben en Siem elk jaar beter. Voorlopig dan. Totdat een voorzitter ze op een doordeweekse maandag ergens in de verre toekomst ineens ook ‘good-old’ gaat noemen 😉.
Hopelijk zien we elkaar snel weer op de ijsbaan. Heb plezier en blijf gezond!
Groeten Bas
