Een paar winters geleden belde ik mijn huisarts. ‘Piet,’ zei ik ‘zeg eens eerlijk. Vind jij het verantwoord dat ik met mijn gebroken heup nog op natuurijs ga schaatsen?’ ‘Ach ja,’ zei hij ‘jij houdt zó van schaatsen, dat moet je gewoon doen. Maar koop iets ter bescherming, een valbroek of zo. ’Valbroek? Aanvankelijk begrepen we niet wat hij daarmee bedoelde. Totdat Ingrid op internet stuitte op een zgn. impact short. Dat is een korte broek die snowboarders dragen, aan alle kanten bekleed met stukken harde schuimrubber, en met twee ovalen hardplastic stukken aan de zijkanten. Dat schuimrubber heb ik eruit gesloopt, dat zat alleen maar in de weg, maar om die twee hardplastic platen ging het me – dat was de ideale bescherming voor mijn heupen.
Ik weet nog dat ik er voor het eerst op viel, op natuurijs. Ik voelde meteen dat het goed zat en dat gaf, ook tussen de oren, een veilig gevoel. Ook op de baan, bij de training, heb ik die broek altijd aan, voor het geval dat. Hij zit niet in de weg, ik weet al bijna niet beter.
Toen, kort voor de laatste vorstperiode van begin februari, kocht ik een ‘valmuts’. Ik had al van een paar mensen gehoord dat ze er erg tevreden over waren, en kon dat zelf alleen maar bevestigen: hij is licht, onopvallend, en je kan er zo nodig nog een extra muts onder of overheen dragen.
Zo, ‘gewapend’ met al deze bescherming, ging ik op vrijdag 10 februari bij Broek in Waterland het ijs op voor een Waterland-tocht. Het ijs was behoorlijk slecht en het was druk: files bij de kluunplekken, één ononderbroken sliert van rijders. Ik besloot om voorzichtig en attent te gaan rijden: niet te veel mensen passeren, niet te dicht achter anderen rijden, goed op scheuren letten, anticiperen. Vóór en achter me vielen ze bij bosjes, ergens halverwege stond een ambulance langs het ijs. Maar ik dacht: het gaat goed, als ik zo doorga, dan wordt dit een leuke tocht.
Totdat ik, ergens bij Zuiderwoude, opeens voorover klapte. Achteraf weet je vaak niet hoe en waarover je nou precies bent gevallen. Maar deze keer viel ik op m’n rechterzij, beter gezegd m’n rechter elleboog. Ik voelde bij het opstaan een loszittend botje verschuiven, voelde hoe ik wat licht werd in m’n hoofd, en besloot om zo snel mogelijk van het ijs te gaan.Ingrid heeft me opgehaald en naar de Spoedeisende Hulp gebracht, waar de wachtkamer vol zat met gevallen schaatsers. Veel polsblessures, die in het gips moesten. In mijn geval moest er worden geopereerd: het bot is vastgezet met een schroef en een plaatje, net als destijds mijn gebroken heup.Revalideren, wat in mijn geval grotendeels bestaat uit gedwongen nietsdoen (ik kan b.v. nog niet zo lang achter de computer) leent zich uitstekend voor reflectie. Dat leverde een aantal inzichten en vragen op, die ik graag met jullie wil delen.
Ten eerste: ik ben in mijn leven, net als iedere schaatser, vaak gevallen. Behalve wat kneuzingen en blauwe plekken liep dat meestal goed af. Hoe komt het dat het de laatste paar keren zo slecht is afgelopen? Val ik ánders? Ben ik minder goed in staat mijn val te breken? Zijn mijn botten brozer geworden? Dat laatste lijkt me sterk. Maar ik wéét het gewoon niet.
Ten tweede: bij het skeeleren heb ik pols- elleboog- en kniebeschermers. Waarom had ik die niet aan op het ijs? Komt dat misschien omdat die dingen nog niet zijn doorgedrongen in de schaatscultuur? Ben ik bang dat al die beschermers me in de weg zitten? En is dat terecht?
Ten slotte: moet ik dan in het vervolg gaan rijden met –telt u even mee- hoofdbescherming, heupbescherming, elleboogbescherming, polsbescherming en kniebescherming? Als een soort Michelin-mannetje? Is het dan nog leuk? Kortom – moet ik überhaupt nog (op natuurijs) gaan rijden? Ik ben er nog niet uit, heb gelukkig nog een hele zomer om erover na te denken.
Reacties zijn intussen welkom.
