De eerste zomertraining met Udo – ik had me erop verheugd, en het ging precies zoals ik hoopte. Zo’n training zit vol met rituelen. Dat begint al met de dribbel naar de brug: er wordt gekletst, bijgepraat. Wie zijn er allemaal, wie ontbreken nog? Wie heeft er blessures, en hoe gaat het er mee? Intussen worden er armen gezwaaid, knieën geheven, en raken oudere mensen als ik zelfs al een beetje buiten adem. Volgende keer iets minder kletsen.
Dan, na het rekken en strekken, gaat het verder over het brede ruiterpad, meestal afgewisseld met series van twintig schaatspassen. En dan, geconditioneerd als we zijn, blijven we steevast op hetzelfde punt staan voor de onvermijdelijke kikkersprongen: tien, of vijftien, of twintig, net wat we aankunnen.En dan komt wat ik zelf een van de leukste onderdelen vind: oefeningen, staande in een kring, op de grote speelweide. Vooral als het lekker weer is, komen dan de grappen, de opmerkingen, het commentaar. Udo heeft bijvoorbeeld iets gehoord of ontdekt op een trainersbijeenkomst, en geeft dat aan ons door, waarop wij dan weer commentaar leveren. Intussen bijten we in het gras, komen er tussen onze voeten wormen omhoog, en werken we aan onze schaatshouding en onze core stability.
Soms, bij een bepaalde wind, komen er vliegtuigen over. Ik ben zelf wel eens als passagier over het Bos komen aanvliegen. Ik keek dan naar beneden, zag al die bekende plekken onder me langs schieten, en hoopte dat er vanuit de cockpit de mededeling zou komen: ‘Ladies and gentlemen, down on your left you can see the HCA doing their summer training.’ Raar eigenlijk dat dat nooit is gebeurd.
Dan volgt daarna meestal als hoofdonderdeel het klaverblad, of een deel daarvan: door het zand naar beneden, door het zand omhoog, de trap op met schaatssprongen – zwaar, maar ik kan het gelukkig in m’n eigen tempo doen.
Een heerlijk moment is het drinken na afloop, bovenop de heuvel of beneden, wetende dat je ’t zwaarste hebt gehad. En dan over die mooie, half gebogen, door bomen omzoomde, schaduwrijke weg, terug naar de brug voor het afsluitende rekken en strekken. En o ja, steevast komt daar minstens eens per jaar de discussie voorbij over het nut van dat rekken en strekken.Volgen nog een paar Steigerungen op weg terug naar de kleedkamers.
En dan de grootste beloning de volgende dag: een lichte spierpijn en het tevreden gevoel dat je iets hebt gedaan.
Wat mij betreft mag het altijd zo blijven gaan, en ik hoop er nog heel lang bij te kunnen zijn.
