Veteraan worden biedt mogelijkheden. Op de een of andere manier vallen talentvolle jeugdschaatsers uiteindelijk ten prooi aan drugs, alcohol, sigaretten en overgewicht, zodat minder getalenteerden boven de 40 boven komen drijven. Twee jaar geleden stelde ik nog niks voor en nu kwalificeer ik me vanuit het niets voor nationale en Amsterdamse kampioenschappen.
Kilo’s aan kunstmetaal breng ik naar huis dit seizoen. Leuk, want mijn twee dochtertjes denken nu dat pappa de beste schaatser van de hele wereld is. En die illusie ben je als vader verplicht zo lang mogelijk in stand te houden.
In het laatste schaatsweekeind stond het Kampioenschap van Amsterdam voor langebaanschaatsen op het programma. Ik had me gekwalificeerd, maar mijn pijlen waren gericht op de zondagochtend daarna. Van 7:00 tot 9:00 uur stond er een baanwedstrijd op de agenda. Drie mensen hadden zich ingeschreven en ik rook mijn kans.. Wellicht kon er een 10 km gereden worden! Die twee uur konden ze toch niet vol krijgen op dat tijdstip. Amsterdammers houden teveel van uitslapen. Baancommissaris Niels de Jong ging akkoord, maar ik moest wel een tegenstander zien te vinden. Die vond ik in Ruud Bouwmeester, mijn vaste sparringpartner bij langebaanwedstrijden. Hij kon geen geldig excuus vinden om het aanbod af te slaan.
De weersvoorspellingen zagen er niet al te rooskleurig uit: -2 graden Celsius en windkracht 7 uit het oosten. Ik hou niet van kou. Allereerst vind ik kou te koud. Verder haat ik hard ijs. Ik heb dan geen grip. Schaatsen op hard ijs voor mij: Bij het plaatsen slipt de schaats weg en is een piep te horen. De schaats spoort niet en begint te zwabberen. De instabiliteit verplaatst zich vervolgens via de enkel naar de knie. Van de knie naar de heup. Van de heup regelrecht naar het commandocentrum, het brein. Mijn allerzwakste plek. Het brein verzint vervolgens een list om niet te vallen: het lichaamszwaartepunt blijft in het midden hangen en de schaatsen worden op de binnenkant 20 cm buiten het lichaamszwaartepunt neergezet. Wijdbeens zonder valbeweging vervolg ik dan mijn weg. Geef mij maar warm weer met zacht ijs.
Het Kampioenschap van Amsterdam op zaterdag was fantastisch. De ogenschijnlijk zware omstandigheden zorgden voor Alma-Ata-achtige¹ toestanden. Bij het stuk wind mee hadden de rijders windkracht 8 in de rug. Op het stuk wind tegen werd de wind gebroken door de bomen, zodat je slechts windkracht 1 tegen had. Iedereen reed PR’s. Zelfs jongens en meisjes die geregeld in Thialf reden. Rhian Ket reed 1.53 op de 1500 meter. Ooit een sensationeel wereldrecord van Rintje Ritsma in Thialf. Overdekt. Nu bij -3 en windkracht 7 uit het oosten op de Jaap Edenbaan een baanrecord.
Ik reed mijn 500 en 1500 meter tegen Ruud, waarbij Ruud traditiegetrouw vanuit de buitenbaan over me heen kruiste. Maar wat een superijs! Wat een grip! Het gleed als een tierelier en mijn schaatsen hebben nog nooit zo stabiel gespoord! Ik werd er nog 2e mee ook in de categorie 40-45 (in de categorie 45-50 zou ik 14e geworden zijn) en kon voor de kinderen een prachtige medaille mee naar huis nemen om de illusie van de beste schaatspappa van de wereld voorlopig nog even vast te houden.
Ik begon me inmiddels al rijk te rekenen voor de zondagochtend erna. Met deze Alma-Ata-achtige toestanden moest een baanrecord erin zitten. Mijn PR stond op 16.27. Het baanrecord voor 40 plussers stond op 16.19. Met 25 keer windkracht 9 mee moest mijn PR wel met 9 seconden te verbeteren zijn en lag een baanrecord binnen de mogelijkheden. En ik had Udo als coach. Udo schreeuwt je op de kruising zo hard na dat je nog 1 windkracht extra als bonus mee krijgt. Windkracht 10 dus. Volgens traditie kruiste Ruud, startend in de buitenbaan, ruim over me heen. De eerste ronde uit stilstand ging in 40nogwat waarna ik geen ronde boven de 38 geschaatst heb. 15.32.22! Baanrecord!
Noot 1: Voor de jongeren onder de lezers: Alma-Ata, gelegen in Kazachstan, was door de bijzondere ligging in de vallei Medeo, van 1951 tot de komst van de binnenbanen midden jaren tachtig , de snelste wedstrijdbaan ter wereld, omdat er onder gunstige omstandigheden over de gehele ronde een rugwind kon staan. Er werden dan ook vele wereldrecords geschaatst. Ik weet zeker dat Shani Davis, als hij mee had gedaan bij het Kampioenschap van Amsterdam, een wereldrecord 1500 meter op de Jaap Edenbaan had kunnen schaatsen.
